*🧘♂️భగవాన్ భావధారామృతం🧘♀️*
🕉️🌞🌏🌙🌟🚩
సాధననే పరమ చరమంగా భావించి ఆగిపోవటం వృధా. ఏ సాధనైనా ఆత్మానుభవానికి దారి తీయాలి. ప్రపంచాన్ని ఆజ్ఞాన భూమికలో చూస్తే అది మిథ్య. ఆదే ప్రపంచాన్ని జ్ఞానపరంగా దర్శించగలిగితే, అది సత్యం. అహం నశించటమే ముక్తి. అహం తన
కార్యకలాపాలను కొనసాగించటానికి దేహం కావాలి. దేహంతో కూడి ఉన్నంత సేపూ అహం 'బంధన'ను కల్పిస్తుంది. అహం వీడటమే ముక్తి.
సందర్భవశాత్ భగవాన్ రమణులు, భక్తుల ప్రశ్నలకు జవా బుగా, సందేహాలకు సమాధానంగా, వెలిబుచ్చిన భావాలు అతి గంభీరాలు, అనుభవ కేదారాలు, ఆనంద మందారాలు!
గురువు బయటా వున్నాడు. లోపలా వున్నాడు. బయట బోధ కూడగానూ, లోపల అంతర్వాణిగానూ వున్నాడు. గురువు. ఈశ్వరుడు, ఆత్మ ఒకటే. అవి మూడు స్థితులు. నిజానికా ఆత్మ విచారమూ గురువే, అదీ ఆయన అనుగ్రహించేదే. ఆ అనుగ్రహమే గురువు.
అసలు "నేను" ను పట్టుకునే దాకా జరిగేదంతా పోరాటమే. పోరాటమంతా అసలుకాని దానితోనే. అంటే ఆత్మానుభవం కోసం చేసే ప్రయత్నమే.
పొందేదాక పోరు తప్పదు. ఈ
సాధనను సరైన దారిలో నడిపించే గురువు లోపలే వున్నాడు. ఆయన మానవ దేహంలోనే ఉండాలని లేదు. ఏ రూపంలో వున్నా గురుతత్త్వం ప్రధానం.
సర్వ మఠాల బోధ శాంతిని అనుభవించమనే! సమర్పణ, శరణాగతి, వినయం శాంతికి మార్గాలు. మానవుడి స్వభావం శాంతే. ఆనందమే.
మనతో మనం నిరంతరం కూడి ఉండ గలిగితే అదే అసలైన శాంతి. పరాయివస్తువుతో కూడి ఉన్నందున,
శాంతిని అనుభవించ లేకపోతాం.
నీట నిండా మునిగీ దాహం తీరటం ఎట్లా అని వగసితివి కదా! మంచుకొండలలో మౌనం పాటించి, పుణ్యతీర్ధాలలో స్నానమాడి. పుణ్యక్షేత్రాలను దర్శించి వీటి వలన శాంతి లభించిందని తృప్తి పడే కన్న నీలో నీవు ఉండగలిగితే పరమ
శాంతి తథ్యం.
దేహం, మనసు, ఆత్మ. ఈ మూడు కూడితే మనం. అందులో ఆత్మ దేనితోనూ కలవదు. దేహం-మనసు విడిగా మనలేవు. కను కనే దేహం వలన మనస్సు మనసు చేసే పనుల వలన దేహం యాతనకు గురౌతుంటాయి. ఆత్మ మాత్రం అన్ని
స్థితులలోను, అన్ని వేళలా సిమితంగా ఉంటున్నది.
ప్రాపంచిక ఆలోచనలోనుంచి, కర్మలోbనుంచి మనమెంత దూరంగా ఉండగలిగితే మనం ఆనంద శాంతులను అంతగా అనుభవించగలం. బంధన, అపేక్ష లేకుండా కర్మలు చేయాలి. అపుడే శాంతి అనుభవంలోకి వస్తుంది.
ఆనందసాధన గాని, శాంతి
కాముకత కానీ, నిజానికి ఆత్మాన్వేషణే. ఎందుకంటే, ఆత్మే
సచ్చిదానందం కనుక నిరంతరం మార్పు చెందుతుండే దేహానికే జననం, మరణం. మార్పెరుగని ఆత్మకు ఆ రెండూ లేవు. అది నిత్యం, సత్యం, శాశ్వతం. మరణం అంటే మార్చే
కాలాతీతమైన ఆత్మకు, మూడు కాలాలంటూ లేవు. మరణం సమయంలో జీవుడు మనో భూమికలో ఏ ఆలోచనను నిలుపు కుంటాడో, ఆ ఆలోచనలకు అనుగుణంగా మరొక జన్మ ఎత్తుతాడు.
మూల వాసనలు నశించనంతవరకు ముక్తి లేదు. జన్మలు ఉన్నంతవరకు కర్మలు తప్పవు. కర్మలు ఉన్నంతవరకు జున్నులుం టాయి. ఆత్మానుసంధానమే అసలు ముక్తి. జీవించి ఉండగా అది కలిగితే, అది జీవన్ముక్తి.
ఇంతకీ ఆత్మానుసంధానం సాధించటమెలా?
ఆత్మానుసంధానమంతా ఒక అద్భుత అంతరంగ ప్రక్రియ జరుగుతున్నదీ, ఏం జరుగుతున్నదీ. కనబడుతున్నది... ఇదంతా ఒక ఆట. ఆటను చూస్తున్నది దేహం, మనసు. అనుభవిస్తున్నవి ఆ రెండే. కానీ ఆటను అనుభవానికి అతీతంగా, కేవలసాక్షిగా
ఉంటున్నదే, ఆత్మ, అదే మనం. ఆత్మానుభవం కోసం చేసే ఎడతెగని సాధనే అసలు సేవ. గురువు, భగవంతుడు, ఆత్మ లేనిదెక్కడ? గురువుతో సన్నిహితత్వం అంటూ ఏమీ లేదు.
తామరపువ్వు చుట్టూ కప్పలుంటయ్, ఏ అనుభవం లేకుండా. ఎక్కడి నుంచో తేనెటీగలు వచ్చి తేనెను అనుభవిస్తుంటాయి. ఇదీ అంతే.
దైవం మాట్లాడవలసిన పనిలేదు. పనీ జరగటం ప్రధానం. ప్రయత్నించగలిగితే మౌనం ద్వారా ఎంత పని జరుగుతుందో తెలుస్తుంది. మన ఇంట్లో దీపం వెలగటానికి టార్చర్ అవసరం లేదు. దాని నుంచి ప్రవహించే లేశమాత్రమైన విద్యుత్తు చాలు. ఆ
విధంగానే, మౌని నుండి వెలువడే మౌన తరంగాలు సర్వసృష్టిని కదిలించగలవు. సాధననే పరమ చరమంగా భావించి ఆగిపోవటం వృధా.
ఏసాధనైనా ఆత్మానుభవానికి దారి తీయాలి.
ప్రపంచాన్ని అజ్ఞాన భూమికలో చూస్తే అది మిధ్య. అదే ప్రపంచాన్ని జానపరంగా దర్శించగలిగితే, అది సత్యం.
అహం నశించటమే ముక్తి. అహం తన కార్యకలాపాలను కొనసాగించటానికి దేహం కావాలి.
దేహంతో కూడి ఉన్నంత సేపూ అహం బంధనను కల్పిస్తుంది. అహం వీడటమే ముక్తి.
సాధనలో ఏర్పడే అనేక సిద్ధులు సాధనకే అడ్డంకి. సాధకుడిని ఎటూ పోనీయవు. వాటిని పట్టించుకున్నంత సేపూ ఒక దారుణ ఆకర్షణా క్షేత్రం ఏర్పడుతుంది.
సిద్ధులను ఉపేక్షించటమే ఉత్తమం. లోకకళ్యాణం కోసం వాటిని వినియోగిస్తే ఏబంధనా లేదు.
దేనినైనా పొందాలనుకునేవాడు పోగొట్టుకోవడానికి సిద్ధం కావాలి.
ప్రపంచ భావన అంటే దేహాత్మ భావనే. అది లేకపోతే మిగిలేది ఆత్మే. హఠయోగం వంటి వాటి ద్వారా రోగాలు పోతాయా అంటే యోగం కంటే ముందు రోగమంటే ఏమిటో తెలుసుకుంటే
No comments:
Post a Comment