జపాన్ అనే దేశం రెండు అణుబాంబులతో నాశనం అయ్యింది.
అయినా అది ఎవరి వద్దా కరుణ, సహాయం అడగలేదు.
తన గౌరవం, ఆత్మగౌరవం కోల్పోకుండా మళ్లీ నిర్మించుకుంది.
ఈరోజు వరకు కూడా అమెరికా ముందు ఒకసారి కూడా చేతిని చాచలేదు.
జపాన్‌లో ఏడాదికి పైగా నివసిస్తున్న ఒక భారతీయుడు ఒక విచిత్రమైన విషయాన్ని గమనించాడు.
ప్రజలు మర్యాదగా, సహాయకుల్లా ఉన్నా—ఎప్పుడూ తమ ఇంటికి పిలవలేదు, కనీసం ఒక కప్పు టీ కోసం కూడా కాదు.
ఆశ్చర్యపోయి, బాధపడి చివరికి ఒక జపనీస్ స్నేహితుడిని అడిగాడు:
“ఎందుకు?”
కొద్దిసేపు మౌనం పాటించిన స్నేహితుడు ఇలా అన్నాడు:
“మేము భారతదేశ చరిత్రని నేర్చుకుంటాం… ప్రేరణ కోసం కాదు, హెచ్చరికగా.”
భారతీయుడు అయోమయంతో అడిగాడు:
“హెచ్చరిక?”
జపనీస్ స్నేహితుడు అన్నాడు:
“బ్రిటిష్ వారు ఎంతమంది ఇండియాను పాలించారు?”
భారతీయుడు ఆలోచించి:
“బహుశా… పది వేలమంది?” అన్నాడు.
జపనీస్ స్నేహితుడు తల ఊపాడు:
“అలాగే ఆ సమయంలో భారతీయుల సంఖ్య? మూడొందల మిలియన్లకు పైగా కదా?”
“అయితే ఎవరు మీ ప్రజలను అణిచివేశారు? కొట్టమని, కాల్చమని, వేధించమని ఆజ్ఞలు ఎవరు అమలు చేశారు?” అని అడిగాడు.
“జనరల్ డయ్యర్ ‘ఫైర్!’ అని అన్నప్పుడు, ఎవరు బుల్లెట్లు వదిలారు? బ్రిటిష్ కాదు. భారతీయులే.”
“ఒక్కరైనా ఆ క్రూరుడి మీద తుపాకీ తిప్పారా? ఒక్కరైనా?”
“మీరు బానిసత్వం గురించి మాట్లాడాలనుకుంటున్నారా? అది మీ నిజమైన బానిసత్వం—శరీరపు కాదు, ఆత్మ యొక్క బానిసత్వం.”
భారతీయుడు స్థంభించి నిల్చున్నాడు.
జపనీస్ స్నేహితుడు కొనసాగించాడు:
“ముగళ్లు ఎంతమంది సెంట్రల్ ఆసియాలోనుంచి వచ్చారు? కొన్ని వేలమంది? అయినా శతాబ్దాల తరబడి పాలించారు. ఎందుకంటే మీ ప్రజలే తల వంచి, తమ విశ్వాసాన్ని వెండి, బంగారం, జీవనోపాధి కోసం అమ్ముకున్నారు.”
“మీ సొంత ప్రజలే మతం మార్చుకున్నారు. మీ సొంత అన్నదమ్ములే అణచివేతకు సాధనమయ్యారు. మీ సొంతవాళ్లే మీ వీరులను అప్పగించారు. చంద్రమశేఖర్ ఆజాద్‌ను ఎవరో ద్రోహం చేశారు. భగత్‌సింగ్ ఉరితాడు ఎక్కుతున్నప్పుడు, దేశభక్తులని పిలిచే వాళ్లెవ్వరూ సహాయం చేయలేదు.”
“మీకు విదేశీ శత్రువులు అవసరం లేదు. మీవాళ్లే పదేపదే ద్రోహం చేస్తారు—అధికారాల కోసం, పదవుల కోసం, వ్యక్తిగత ప్రయోజనాల కోసం. అందుకే మేము దూరంగా ఉంటాము.”
“బ్రిటిష్ వారు హాంకాంగ్, సింగపూర్‌కు వెళ్లినప్పుడు ఒక్కరూ వారి సైన్యంలో చేరలేదు. కానీ ఇండియాలో? మీరు మాత్రమే చేరలేదు, వారిని పూజించారు. మీ సొంత ప్రజలను చంపారు వారిని సంతోషపెట్టడానికి.”
“ఇప్పటికీ మారలేదు. ఉచిత విద్యుత్, ఒక మద్యం సీసా, ఒక దుప్పటి ఇస్తే సరిపోతుంది—మీ ఓటు, మీ మనస్సాక్షి, మీ గళం—all are sold (అన్నీ అమ్మేస్తారు). మీ విశ్వాసం దేశంతో లేదు, కడుపుతో ఉంది.”
“మీరు నినాదాలు చేస్తారు. ర్యాలీలు కడతారు. కానీ దేశం మీ స్వభావాన్ని కోరినప్పుడు—మీరు ఎక్కడ? మీ మొదటి విశ్వాసం మీకే, మీ కుటుంబానికే. మిగతా అన్నీ—సమాజం, ధర్మం, దేశం—కాలిపోవచ్చు.”
తన మాటను చివరగా ఇలా ముగించాడు:
“దేశం బలంగా లేకపోతే, మీ ఇల్లు ఎప్పటికీ సురక్షితం కాదు. మీ స్వభావం బలహీనంగా ఉంటే, ఏ జెండా కూడా మిమ్మల్ని రక్షించలేదు.”
“ఇది వ్యంగ్యం కాదు. ఇది అద్దం.”
బహుశా మనం ఇక దూరంగా చూడకుండా, మనల్ని మనం చూసుకునే సమయం వచ్చింది.
భారతదేశానికి పెద్దపెద్ద ప్రసంగాల దేశభక్తులు అవసరం లేదు.
అసలు కావలసింది అచంచలమైన స్వభావం ఉన్న పౌరులు.
మనకావలసింది స్వాతంత్ర్య యోధులు మాత్రమే కాదు,
స్వాతంత్ర్య రక్షకులు.
మన చేతుల్లో జెండా మాత్రమే కాదు,
మన హృదయంలో విశ్వాసం.
ఇది చేదు. కానీ నిజం.
👉 ఈ ఆలోచన మీ మనస్సాక్షిని కదిలించాలి. దయచేసి ఒకరి తర్వాత ఒకరికి పంచండి. ఒక్కొక్కరి మార్పు దేశాన్ని మారుస్తుంది. 🙏
